Overpeinzing;
Bij de sluiting van de olympische spelen 2008 mijmerden lief en ik over die kleine baby in onze handen. Dat die over 4 jaar , als er weer spelen zouden zijn ze naar school zou gaan. En dat het gelukkig nog een hele poos duurde voordat het zover was. Dat we er gelukkig nog lang aan konden wennen... knipperdeknipper... sluiting olympische spelen 2012... bij de volgende spelen is ze 8... zou dat ook zo snel gaan OMG!!!
Kortom; vanmorgen mijn olief voor t eerst naar school gebracht. Stoer liep ze de klas in , gaf ietwat verlegen de juf een hand, drentelde wat totdat ze haar cresjvriendin ontdekte, en toen was t goed! Ik kon zelfs nog even extra de klas in lopen om mijn nummer op te schrijven, geen probleem, mevrouw wuifde vrolijk, alsof ze t altijd al zo gedaan had. En ik, ik had een zwaar en vooral trots moederhart dat er bijna uit klapte! Mijn kleine meisje is groot... nouja groot genoeg voor haar eerste echte grote stap.
3 opmerkingen:
Een mooi moment, zo herkenbaar! Vorig jaar was het mijn kleine meisje die blij was dat ze haar Peuterspeelzaalvriendin zag en er snel naast kon kruipen! En vandaag, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, ging ze op een grote stoel zitten...
Zit ik hier met tranen in mijn ogen bij de gedachte dat ik over vier jaar sta, waar jij nu staat. Wat gaat het hard inderdaad! Wel onwijs goed om stil te staan bij al die bijzondere momenten #mentalnotetomyself
Zag ergens op t www een post van een mevrouw die het hele jaar door alle opvallende uitspraken/gebeurtenissen op losse stukjes papier schreef en die vervolgens bewaarde in een grote lege pot. Op oudjaarsdag las ze ze door/ voor . Mooie manier om op een jaar terug te kijken. En ja je wil echt echt echt NIET weten hoe snel t allemaal gaat!
Een reactie posten