Ooit blogde ik hier een gedicht.
Vele speculaties over wie dat zou gaan....
Mijn ouders die 10 November 40 jaar getrouwd waren!
Natuurlijk vond ik dat ik als oudste dochter een speech moest geven.
Ik.
VRIJWILLIG.
In de spotlights....
slik!
Een hele poos terug had ik de speech al geschreven maar na het aan fijne kritische vriendin E. te hebben laten lezen, er eigenlijk niet meer naar gekeken.Op de ochtend van HET jubileum feest toch nog een keer gelezen en voorgelezen aan Lief. Tsja, ik was er toch echt blij mee en vond dat ik t gewoon ging doen.
Nu waren er al meer spannende dingen die dag; ik had mijn moeders 40 jaar oude trouwjurk vermaakt tot een fijne feestjurk voor olivia, waarvoor fijne vriendin T. een grote (zeer frustrerende) hoeveelheid oude foto's op strijkfolie heeft afgedrukt.
Vervolgens het gedicht samen met stukjes jurk tot een schilderij geknutseld voor het jubilerende stelletje (en paps niet vergeten, zijn zwaan is van een oude hydrofiel luier waar zijn poezelige billetjes nog in hebben gezeten)
En op het laatste moment voor tante F. (die ook in de jurk getrouwd was) ook nog een klein lijstje met stukken jurk gefröbeld.
En toen HET moment; olief in de jurk hijsen en samen naar oma en opa lopen. Die het in eerste instantie niet door hadden, en toen wel, grote ogen opzette, en toen hield ik het niet meer droog (dahaag makeup) Nou had ik toestemming om de jurk te verknippen maar oma had niet verwacht dat DIT het resultaat zou zijn. En om heel eerlijk te zeggen was ik er zelf ook niet zeker van dat het zou lukken.
Nog nooit zo iets engs gedaan als resoluut de schaar zetten in 40 jaar herinnering... Maar ik ben super blij met het resultaat! Hij leek zelfs bijna helemaal op t origineel!
Voor dit eindresultaat een hoop experimenteels uitgevoerd. De jurk moest uiteraard eerst weer wit worden , en heeft zeker 2 dagen in het bad liggen weken. Toen was gelukkig het 40 jarige angstzweet er ook uit (lol) en was hij weer zo goed als wit. Alle naden los gehaald totdat ik een grote lap had en na veel geschuif en frustratie tot de conclusie komen dat ik het er echt met geen mogelijkheid uit kreeg.... Stof bijgekocht en toen... het allerergste... de schaar er in. En direct een pand verknipt omdat er met een reden vliseline achter zat... schuifstof die ondanks een hele doos spelden nog niet wilde blijven liggen. Gelukkig genoeg over om nog een keer te doen..pfffff! En hop, achter de machine. De kraag en de armsgaten durfde ik niet aan onder de machine te leggen en heb ik geheel met de hand aan elkaar genaaid.
Technische detailles; het achterpand en de rits zijn precies zoals in t origineel, heb t nieuwe patroon op de rits gelegd zodat ik die kon behouden en niet opnieuw hoefde in te zetten. Het voorpand is ook het originele voorpand. En de overrok, die heerlijk uitzwiert volgens olief, is op 20 cm na helemaal origineel. Toen met foto's strijken er een prachtig gat in gemaakt (vandaar de minus 20 cm) en besloten dat 40 jaar te veel is om dingen veilig te kunnen strijken. Enorm lint gekocht (dank vriendin E.!!!) en daar de foto's op gemaakt. En toen had ik nog een avond over om voor mezelf een sjaal te haken en een bloem waar ook weer een foto op zit.
PFFFFFFF!
PS; En dit weekend? Dit weekend zitten we met zijn allen gezellig in een belachelijk decadent ingericht huisje op Terschelling, HET eiland waar het ooit begon, waar een hele jonge paps een nog jongere mams ten huwelijk vroeg, ze menig semi dronken nacht hebben doorgebracht in elkaars tent op De Appelhof, waar ik menig foute vakantie heb doorgebracht op dezelfde Appelhof, en ik nu voor het eerst met mijn Lief en kinderen de omgeving met andere ogen ga bekijken. (blogpost volgt, eerst kansloos genieten!)
SANTE!
