Punt 29; of hoe ik op bezoek ging bij Chantal in Keulen

Ineens had ik het zomaar gedaan; vrij geregeld, een ticket geboekt en de kresj geruild voor Olivia en Kasper. Hoogzwangere nicht Chantal was een weekje alleen thuis en ik wilde haar nog graag bezoeken voordat de baby kwam. Op woensdag ochtend vroeg naar de trein en voordat ik er erg in had was ik Nederland al uit. Toch gek hoor, 3 dagen zonder Lief en Kinderen op pad. 

Fijne dagen gehad, met mooie gesprekken, lekker eten een mooie wandeling door de botanische tuin en uiteraard veel winkelen en lopen. Niet dat Cantal dat winkelen en lopen nog lang trok, maar terwijl zij vrijdagmorgen naar de baby was kijken kon ik mooi zelf even de stad in. Te voet in mijn eentje in een stad in het buitenland... heb me de halve dag lopen verwonderen hoe gek dat is (terwijl ik in mijn pre-kind leven vaak genoeg alleen op pad ging) struinen langs de winkels, even zitten voor koffie, met niemand praten, een boek lezen op een terras... bij zondere ervaring eigenlijk!

botanische tuin Keulen

En wat zijn de mensen er vriendelijk! Zelfs alle geduld voor mijn abominabel tranenroerend slechte Duits. Ik was erg onder de indruk! En geen strakgeharkte tuinen en perkjes, geen platgeschoffelde grond om bomen maar fijne wildgroei van planten (wat zijn we in Nederland toch doorgeschoten in "netjes" en "opgeruimd" als het gaat om de natuur!)

zonsondergang bij Emmerich

Na 3 fijne dagen weer met de trein terug. Dat begon al goed met een vertraging van ruim 30 minuten op Keulen, gevolgd door een nog mooier oponthoud door een defecte goederentrein bij Emerich. De trein naar Almere netaan gehaald, en toen?? Nou toen vergat ik in Almere buiten uit te stappen... MUTS! En stond ik op een troosteloos verlaten winderig oostvaarders te wachten op de trein terug... Gelukkig kon ik om 1 uur eindelijk mijn Lief weer knuffelen en even koekeloeren naar mijn slapende kinders.


Het was fijn even weg te zijn en weer Kristy te zijn (ipv de mama van en de geliefde van) maar ook wel heel fijn weer thuis te zijn. Wat is het leven toch dualistisch soms!