Punt 32; of hoe ik de liefdes van mijn leven in een gedichtje stop


Zonder slaap

Soms is 's nachts wakker zijn

met kleine warme zoon

een magisch moment

Een halfwakker warm lijfje 

wat zich tegen je aan drukt

en een handje

met net iets te scherpe nageltjes

wat een pluk haar en huid te pakken heeft

een beetje mompelend 

weer langzaam in slaap wegzakt

Zo'n moment waarvan  je hoopt

dat het nog lang duurt

voordat hij er te groot voor word

En soms 
een diep tranendal

wanneer je eigen huilen 

bijna het gehuil van zoon overstemd

omdat je te moe bent 

van het opbrekend slaapgebrek

je hem wel groot kunt kijken

op weg naar iets meer zelfstandigheid

Je hem terug legt

met de vraag hoe vaak je

die nacht

nog de trip 

van eigen bed 

naar zoon's kamer zult maken

Dan realiseer je het dualisme

van twee prachtige kinderen hebben

nog nooit zo'n rijkdom gehad 

wat evenveel geeft 

als het kost

Perfect in balans.