Punt 28; of hoe ik met Olivia (en vriendinnetje P.) cakejes bakte.

Na een hele avond en middag met mijn neus in het prachtige stumbleupon had vastgezeten en mijn neus zowat vastgezogen zat aan het beeldscherm (want jeejum wat zijn er veel leuke knutsel ideeen te vinden op het www!!!), vond ik een site, ofwel blog, gelijkgestemde ouders met een opvoedkundige visie, pardon VISIE , die me op veel punten erg aan sprak.

De ouders van playathomemom doen aan een soort van ouderschap die er kort door de bocht van uit gaat dat kinderen het beste leren als ze uitgenodigd worden tot spelen door het geen je op een tafel zet. Vervolgens laat je ze geheel hun gang gaan en ga je er bij zitten kijken en geeft alleen een beetje sturing. Dat levert geheid een enorme takkezooi op maar ook veel plezier en interessante resultaten. Precies zoals ik Olivia en Kasper wil grootbrengen; weinig Nee op hun vragen en ideeën maar een gecontroleerd stimuleren tot zelf ontdekken.

Nu realiseer ik me ook wel dat je in de gewone wereld niet ontkomt aan een regelmatig Nee verkopen, en ik ben zeker niet van plan dat word uit mijn vocabulaire te schrappen. Zeg nu zelf, een scherp mes, brandende kaarsen en dergelijke gaan vaker gepaard met een ferm NEE dan met een "janatuurlijk schatje, grijp jij dat veel te scherpe mes eventjes vast, natuurlijk mag je lopen met een kaars".
Maar samen doen, laten zien, gecontroleerd zelf laten proberen resulteert in zelf opgedane kennis, die weer makkelijkere situaties oplevert. Olivia weet inmiddels precies welk mes het aller scherpste is, maar ook hoe ze het veilig kan gebruiken, dankzij de duidelijke begeleiding die ze daarbij van Lief krijgt. Het zelfde geld voor een kaars aansteken met lucifers (zijn rete interessant , zeker als je er NIET aan mag komen) samen met een van ons mag ze dat prima, we houden samen een lucifer vast, strijken hem samen af en leren haar dat het alleen mag als we het samen doen. Het doosje lucifers ligt gewoon op tafel, niet direct binnen haar bereik maar wel in haar zicht. En ze komt er nooit zelf aan. Ze mag het (zij het gecontroleerd) en dus is t niet interessant genoeg meer.

Voor vies worden maken Lief en ik  een uitzondering; zolang het kan (niet vlak voor het kerstdinee uitstapje met familie als je je nette pak aan hebt) vinden we vies worden niet zo'n probleem. Voor vieze kleding hebben ze een wasmachine uitgevonden en voor vieze kindertjes een douche/bad. Dus een experimenteren in de keuken of tijdens het spelen wordt eerder toegejuicht dat afgekapt (En JA ik schep er een groot genoegen in als ik op de kresj papa's en mama's hoor roepen dat de kinderen voorzichtig moeten doen omdat ze anders nat/vies worden van de regen, om dan tegen Olivia te zeggen " ga je mee plassen stampen" en dan zelf nog de grootste pret te hebben. I'm evil, I know!!)

Hieruit voort kwam het idee (en een tikje gejat van een van de internet speurtochten, ik beken) om gekleurde cakejes te bakken. Tripje naar de Jamin leverde (Goskanonne wat duuuuuuur!) een doosje voedselkleurmiddel op, en een bezoekje van vriendinnetje P. de uitgelezen mogelijkheid.
Het beslag in een kom doen was al een feestje op zich (natuurlijk was de weegschaal weg, bleek door Ol bij een vorig bak experiment vakkundig te zijn afgewassen en daar kon het elektra van t ding klaarblijkelijk niet tegen "kijk papa helemaal schoon" terwijl ze het weegding druipend uit de afwasbak haalde) Meel en suiker bij elkaar en de handen er in...

giechelend werd het gemengd, terwijl ik nog even op de beschrijving keek en zag dat de suiker door de boter had gemoeten. (Ik ben echt geen kookwonder, laat mij maar knutselen of apparaten instellen) Mixen met de mixer ("kijk mama een superstangert!!" zo heet volgens Olivia de garde)

en beide meiden met 8 plastisch bakjes (de stenen had ik 5 minuten er voor, alle 12 tegelijkertijd laten stukvallen) met beslag voor zich. Omstebeurt mochten ze een kleur kiezen, en roeren maar.

Hierna kiezen welke kleur er in de bakvormpjes moesten.


GAT-SIE-DAR-RIE dat zag er echt niet uit.... in de oven en draaien maar, de meiden voor een filmpje en ik het gekleurde slagveld in de keuken opgeruimd.





Bakexperiment volledig geslaagd, vol verbazing en verwondering werden voorzichtig de eerste baksels verorbert ... dat was een supermiddag! Zeker voor herhaling vatbaar, gelukkig is er nog kleurmiddel over want je schijnt met zoete gecondenseerde melk en dezelfde kleurstof eetbare vingerverf te kunnen maken... wie komt er spelen????